Κυριακή 14 Απριλίου 2013

ΣΥΖΗΤΗΣΕΙΣ ΕΦΗΒΩΝ



 Επικοινωνία εφήβων - γονέων μέσω επιστολών



Πατέρα,
            Δεν αντέχω άλλο, δεν μπορώ, πρέπει να τα βγάλω από μέσα μου. Κάθε μέρα νιώθω πιεσμένη, δεν μπορώ άλλο τις φωνές! Και ξέρεις από πού προέρχεται αυτό; Προέρχεται από την κακή συνήθειά  σου να πίνεις. Συνεχώς βγαίνεις έξω τα βράδια, πίνεις, καπνίζεις, έρχεσαι στο σπίτι και πέφτεις πτώμα. Νομίζω πως δεν με υπολογίζεις, ότι δεν με φροντίζεις, ότι δεν σε νοιάζει για μένα. Όλο αυτό με πληγώνει, με πονάει, με καταπιέζει. Φοβάμαι για σένα, για την υγεία σου. Φοβάμαι ότι αν πάθεις κάτι δεν θα το αντέξω. Πρέπει να το παλέψεις, να το καταπολεμήσεις, πρέπει να βγεις νικητής. Έτσι θα νιώσω ότι νοιάζεσαι πραγματικά για μένα, ότι με αγαπάς. Σε παρακαλώ, κάντο για μένα, γιατί δεν αντέχω να αντικρίζω αυτή την κατάσταση καθημερινά. Θέλω να ξέρεις ότι θα είμαι δίπλα σου σε αυτή την προσπάθεια. Μαζί θα τα καταφέρουμε.
Σε αγαπώ πολύ,
Η μοναδική σου κόρη
Κική Γρηγορίου

Αγαπητοί γονείς,
      
      Σας γράφω για να πω τα παράπονά μου σχετικά με το χθεσινό συμβάν.
            Στενοχωρήθηκα πολύ με την έκβαση της χθεσινής κατάστασης κι έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι ναι μεν έχω κι εγώ μερίδιο ευθύνης αλλά εσείς ευθύνεστε περισσότερο. Καταλαβαίνω ότι αντιδράω πολύ στα λεγόμενά σας και μερικές φορές παραφέρομαι, αλλά όλο αυτό είναι φυσικό επακόλουθο του πιεστικού κλοιού που με έχετε βάλει. Δεν μου έχετε καθόλου εμπιστοσύνη και δείχνετε καχυποψία σε κάθε μου κίνηση και συμπεριφορά. Έχει φτάσει η ηλικία στην οποία θα έπρεπε να έχω περισσότερες ελευθερίες και να μη μου συμπεριφέρεστε σαν παιδί δημοτικού. Έχω βάλει στο μυαλό μου πια είναι και ποια όχι η συμπεριφορά ενός πολιτισμένου και συνεσταλμένου ατόμου και μπορώ να συνειδητοποιήσω τι είναι πρέπον και τι όχι.
            Θα ήθελα όταν γυρίσω στο σπίτι από τις διακοπές να το συζητήσουμε και να βρούμε μια χρυσή τομή
Η κόρη σας

Αυγητίδου Αναστασία

Αγαπητοί γονείς,
            Έχω κάποια παράπονα που θέλω να μάθετε… με τη συμπεριφορά σας, ορισμένες φορές με κάνετε να καταλαβαίνω ότι δεν μου έχετε εμπιστοσύνη. Έχω πάντα μαζί το κινητό μου και πάντα ανοιχτό! Επομένως πού είναι το πρόβλημα; Επίσης τι σας πειράζουν τα σκουλαρίκια και τα τατουάζ; Εγώ θα τα έχω όλη μου τη ζωή …. Όχι εσείς!!! Οπότε «ξυπνήστε» και αφήστε με να κάνω ό,τι θέλω! Ξέρω τι μου γίνεται και μπορώ να προστατέψω τον εαυτό μου μόνη μου!!!
Η πολυαγαπημένη σας κορούλα
Ιωάννα
Ιωάννα Καλίγκα
Αγαπητή μητέρα,
Χαίρομαι και εκτιμώ αφάνταστα την ελευθερία που μου δίνεις αλλά και την εμπιστοσύνη που μου δείχνεις αλλά σε κάποια θέματα θα προτιμούσα να ήσουν αλλιώς. Για παράδειγμα, ένα μου παράπονο είναι ότι πολλές φορές που έβλεπα ότι καταλάβαινες πως είχα κάποιο πρόβλημα, δεν επέμενες στο να με βοηθήσεις. Ξέρω ότι ίσως σκεφτόσουν πως αυτό θα είναι το καλύτερο για εμένα, αλλά εγώ είχα ανάγκη να με πιέσεις.
Επίσης, πολλές φορές στα προβλήματά σου με τον πατέρα ή με τη γιαγιά μου, την πεθερά σου, με ανακατεύεις ή μιλάς άσχημα γι’ αυτούς μπροστά μου, αλλά εγώ όλους σας αγαπώ και εκτός από το ότι λυπάμαι που είναι έτσι τα πράγματα, με φέρνεις σε δύσκολη θέση, διότι δεν μπορώ με τίποτα να διαλέξω ή να πάω με το μέρος κάποιου. Κατανοώ και ακόμη βλέπω πως ο μπαμπάς πολλές φορές δεν είναι σωστός απέναντί σου, όμως και συ με τη σειρά σου δεν κάνεις κάτι διαφορετικό. Δεν μπορώ να ξέρω ακριβώς τη σχέση σας, γι’ αυτό δεν θέλω να μιλώ γι’ αυτό. Ξέρω ότι δεν έχεις σε ποιον να τα πεις και αυτός είναι και ο λόγος που σε ακούω, όμως πραγματικά μου κάνει κακό.
Τέλος, άλλο ένα παράπονο μου είναι ότι πολλές φορές σε πιάνουν τα νεύρα σου για καταστάσεις και φέρεσαι αρνητικά ακόμη και σε μένα. Όμως αυτό δεν θα λύσει κανένα πρόβλημα, ίσα ίσα θα εντείνει την ένταση που επικρατεί.
Παρόλα αυτά, είσαι μια πολύ καλή μητέρα και σε εκτιμώ και σε σέβομαι.
Με πολύ αγάπη.
Η κόρη σου, Βάσω.
Βάσω Ζάχαρη




Αγαπητή μαμά,
Σου γράφω αυτή την επιστολή για να σου εκφράσω το μεγάλο μου παράπονο. Νιώθω ότι πιέζομαι και ότι δεν με καταλαβαίνει κανείς. Διακρίνω επίσης πολλές φορές την αδυναμία που έχετε στην αδελφή μου και πόσο πολύ την ξεχωρίζεις τόσο εσύ όσο και ο πατέρας από μένα. Στενοχωριέμαι πολύ γι’ αυτό μανούλα μου και αυτή η κατάσταση με κάνει κομμάτια.
Θα σας παρακαλούσα να μου έχετε περισσότερη εμπιστοσύνη και να στηρίζετε τις αποφάσεις μου και όχι να τις απορρίπτετε ακόμα και όταν είναι ολοφάνερο πως είναι σωστές. Θα ήθελα να διεκδικήσω τα δικαιώματα που τόσο καιρό εσείς μου στερείτε και να νιώσω επιτέλους κι εγώ πως ανήκω κάπου.
Σε παρακαλώ σκέψου πολύ καλά όσα σου έγραψα και προσπάθησε να με καταλάβεις έστω για μια φορά στη ζωή σου και να παραδεχτείς το λάθος σου και συ και ο πατέρας.
Η κόρη σας,
Νάνσυ
Νάνσυ Βισέρη
Αγαπητοί μου γονείς,
            Θέλω να σας εκφράσω ότι είμαι πάρα πολύ θυμωμένη μαζί σας, γιατί δεν με αφήνετε να πάω να δω τον Μαρτάκη, που θα είναι στο Revolution. Θα πάει και η Χαρά και όχι μόνη της, με όλη την παρέα. Το θέλω τόσο πολύ και σεις μου το στερείτε, γιατί δεν κάνει να πάω σε αυτήν την ηλικία στο συγκεκριμένο μαγαζί, όπως λέτε. Μα θα πάνε και άλλα παιδιά, που είναι μικρότερα από μένα, αλλά εσείς δεν καταλαβαίνετε. Μπορεί όντως να μην έχω ενηλικιωθεί, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορώ να πάω λόγω της ηλικίας. Ξέρω ότι το πρώτο που σκέφτεστε είναι το θέμα του ποτού. Σας το έχω ξεκαθαρίσει ότι αν με αφήσετε δεν θα πιω ποτό, αλλά μόνο ένα χυμό. Αλλά εσείς δεν το καταλαβαίνετε, γιατί είστε ξεροκέφαλοι.
            Τι να σας πω, αν δεν με πιστεύετε σημαίνει ότι δεν πιστεύετε ότι με μεγαλώσατε σωστά. Άρα εσείς φταίτε. Όμως νομίζω ότι δεν είναι έτσι. Θέλω να πιστεύω ότι με μεγαλώσατε σωστά και με μάθατε τι είναι το καλό, τι το κακό και από τι πρέπει να προφυλάγομαι. Λοιπόν ακούστε με και δείξτε μου λίγη εμπιστοσύνη.
            Σας το υπόσχομαι: δε θα σας διαψεύσω.
Με αγάπη,
Η κόρη σας.
Μαρία Καλοτραπέζη

Αγαπητή μου μαμά,
Σου γράφω αυτό το γράμμα για
να σου πω τα παράπονά μου. Λοιπόν, πιστεύω πως είμαι σε μια ηλικία που μπορώ να κρίνω αν αυτό που θέλω είναι καλό ή κακό. Το να καπνίζω δεν είναι κακό, εξάλλου και ο μπαμπάς καπνίζει. Εκτός από αυτό, καπνίζουν όλα τα παιδιά της παρέας μου κι εγώ δεν θέλω να μένω από έξω. Καταλαβαίνεις. Δεν θέλω να δημιουργούνται συγκρούσεις μέσα στο σπίτι για χαζομάρες. Δεν χάλασε κι ο κόσμος! Δέξου αυτή την επιλογή μου και θα δεχτώ κι εγώ κάποιες άλλες επιθυμίες σου. Σιγά το πράγμα. Και σου υπόσχομαι ότι θα προσπαθήσω να πάρει ο μικρός άλλα πρότυπα και να μην καπνίζει. Αν με απειλήσεις για να το σταματήσω δεν θα έχει αποτέλεσμα και είμαι σίγουρη γι’ αυτό. Αν δεν με αφήνεις να βγαίνω για να μην καπνίζω, θα καπνίζω στο σχολείο. Δεν υπαρχει τρόπος για να με εμποδίσεις. Καλύτερα να με δεχτείς έτσι και να μην προσπαθήσεις να με αλλάξεις.
Απέφυγα να μιλήσουμε από κοντά γιατί θα μαλώναμε. Γι’ αυτό σου έστειλα αυτό το γράμμα.
Η πολυαγαπημένη σου κόρη
·         Πρόκειται για μυθοπλασία βασισμένη στη συζήτηση που προηγήθηκε για τις απόψεις και τα δικαιώματα εφήβων και γονέων.
Γιώτα Βισέρη

Αγαπητή μαμά,
Έχω κάποια παράπονα από σένα που θέλω να σου τα πω. Λοιπόν, πρώτα απ’ όλα κάθε φορά που προσπαθώ να σου μιλήσω δεν με ακούς ποτέ. Δεν   γίνεται όμως άλλο έτσι. Πάντα θες να γίνεται μόνο το δικό σου. Θέλεις να σου μιλάω μόνο όταν εσύ είσαι καλά. Δεν  έχεις καθίσει ποτέ να ακούσεις όλα αυτά που θέλω να σου πω. Αν έχω κάποιο πρόβλημα που θέλω να ζητήσω τη γνώμη σου πού αλλού να στραφώ, αν δεν μπορώ να τα πω σε σένα που είσαι η μαμά μου;
            Ας αλλάξει αυτή η κατάσταση, γιατί δεν πάει άλλο.
Αντωνία
Αντωνία Αβράμη

Αγαπητή μητέρα,
            Πήρα το θάρρος να σου γράψω για να σου εκφράσω τα παράπονά μου. Αρχικά αισθάνομαι πως δεν με εμπιστεύεσαι και αμφιβάλλεις γι’ αυτά που σου λέω, κάνοντάς
μου ερωτήσεις για το οτιδήποτε. Νιώθω πιεσμένη στο θέμα των μαθημάτων. Νιώθω αδικημένη μερικές φορές, όταν με κατηγορείς για πράγματα που δεν έχω κάνει.
Η κόρη σου

Μαρία Γιαρίπαμπα.

Αγαπητοί μου γονείς,       
            Σας γράφω  για να σας εκφράσω τα παράπονά μου όλα αυτά τα χρόνια μέχρι τώρα που έγινα 20 χρονών, και κυρίως παράπονα που βίωνα στα χρόνια της εφηβείας μου. Τα παράπονά μου αφορούν κυρίως σε θέματα σχολείου και φιλίας. Συνέχεια μου λέγατε να προσέχω με ποιους κάνω παρέα, να είναι καλά παιδιά, καλοί μαθητές, να μην καπνίζουν και πολλά άλλα. Θέλατε να ήμουν καλός μαθητής αλλά και να έχω σωστούς φίλους. Πάντα μου λέγατε να μην κάνω παρέα με τον Κώστα ο οποίος δεν διαβάζει και όλη μέρα είναι έξω από το σπίτι του και καπνίζει, θεωρώντας πως αν τον έχω φίλο μου θα γίνω κι εγώ σαν αυτόν. Και όμως αν και συνέχισα την παρέα μου με τον Κώστα δεν έγινε  τίποτε απ’ όσα φοβόσαστε. Και τα μαθήματά μου δεν παράτησα αλλά και μετά από τέσσερα χρόνια σπούδασα στη Σχολή Ευελπίδων που ήταν όνειρο δικό σας
και δικό μου και όλα πήγαν καλά. Όσο τώρα για το τσιγάρο, νομίζω ότι ξέρετε πόσο το απεχθάνομαι! Τελικά, θέλω να πιστεύω ότι ο Κώστας με επηρέασε θετικά και ότι εσείς ήσαστε λάθος.
Με αγάπη,
Ο γιος σας, Χρήστος
Χρήστος Αδαμίδης

Αγαπητοί γονείς,
            Γράφω αυτήν την επιστολή για να εκφράσω τα παράπονά μου προς εσάς,. Αρχικά, θέλω να σας πω ότι θέλω να μου έχετε περισσότερη  εμπιστοσύνη και να μη φοβάστε για το αν θα πάθω κάτι, διότι πλέον είμαι σε μια ηλικία που μπορώ να ξεχωρίσω ποιο είναι το σωστό για μένα και ποιο είναι αυτό το οποίο μπορεί να με βλάψει.
Ακόμη, δεν χρειάζεται κάθε φορά που κατά τη γνώμη σας έκανα κάποιο λάθος, να μου στερείτε την ελευθερία μου. Γιατί  πρέπει να θυμηθείτε ότι όταν ήσαστε και σεις παιδιά θέλατε τη δική σας ελευθερία, και σας ενοχλούσε πολύ να σας τιμωρούν με στέρηση της ελευθερίας σας, κάθε φορά που ο παππούς και η γιαγιά νόμιζαν ότι κάτι δεν κάνατε καλά.
Μην ξεχνάτε ότι όλα είναι σχετικά. Και ό,τι θεωρείτε εσείς σωστό εγώ να το θεωρώ λάθος. Θα σας άρεσε να κάνω κι εγώ αυτό που μου κάνετε εσείς, να σας στερήσω δηλαδή την ελευθερία σας; Νομίζω, όχι.
            Ελπίζω να με καταλαβαίνετε και να εκτιμήσετε το γεγονός ότι πήρα το θάρρος να σας μιλήσω, έστω και γραπτά.
Με αγάπη,
Γεωργία  
Γεωργία Ζήκα
Αγαπητοί μου γονείς,
             Σας γράφω αυτή την επιστολή για να εκφράσω τα συναισθήματα που νιώθω για σας. Επίσης, σας γράφω αυτή την επιστολή για να σας πω κάποια παράπονα που έχω. Και να ξέρετε προτιμώ την επιστολή γιατί γραπτά μπορώ να εκφραστώ και πιο ελεύθερα , διότι όταν βρίσκομαι πρόσωπο με πρόσωπο μαζί σας, δεν μου είναι τόσο εύκολο να μιλήσω ελεύθερα.
Εδώ και κάτι μέρες, νιώθω πιο ευάλωτη από ποτέ. Αυτό ίσως οφείλεται στο ότι δεν μου δίνετε πολύ σημασία και ασχολείστε συνεχώς με τον Αποστόλη και την Έλενα. Όταν σας ζητάω μια χάρη, συνεχώς αδιαφορείτε ή μου λέτε ότι είστε κουρασμένοι και άλλες τέτοιες δικαιολογίες. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί το κάνετε αυτό. Τελικά μάλλον έχουν δίκιο σ’ αυτό που λένε, όρι το μεσαίο παιδί είναι το πιο παραμελημένο. Μακάρι να το διαψεύσετε και να κάνω λάθος. Αλλά και πάλι αυτό φαίνεται.
            Τέλος πάντων, δεν θέλω να γίνω κουραστική. Μέσα απ’ αυτό το γράμμα, θα ήθελα να σας κάνω να μπείτε σε σκέψεις και να καταλάβετε πού κάνατε λάθος. Όταν το σκεφτείτε, θέλω να το συζητήσουμε οι τρεις μας.
Η κόρη σας,
Πετρίνα
Πετρίνα Αποστόλου
Αγαπητή μαμά,
         
   Τόσο καιρό με συμβουλεύεις να είμαι σωστός άνθρωπος, να είμαι προσεκτική με τις παρέες μου και τις κακές επιρροές. Σε ευχαριστώ που με εμπιστεύεσαι και που είσαι πάντα στο πλάι μου. Αλλά η αλήθεια είναι πως αισθάνομαι ότι εγώ δεν σου έχω συμπαρασταθεί αρκετά. Γι’ αυτό και θα ήθελα να σου αναφέρω μερικές παρατηρήσεις, ίσως και παράπονα, όμως πάνω απ’ όλα συμβουλές. Δεν μου αρέσει που καπνίζεις. Κάθε φορά που σε βλέπω να ανάβεις το τσιγάρο αισθάνομαι ότι φεύγεις ένα βήμα μακριά μου. Τι κι αν  σου τελείωσαν και είναι Κυριακή μεσημέρι και δεν έχεις από πού να αγοράσεις; Δεν ήρθε το τέλος του κόσμου! Καλό θα σου κάνει. Καταλαβαίνω πως είσαι ενήλικη, μεγάλη γυναίκα, όμως αυτό δεν σημαίνει να πνίγεις τον πόνο σου με το τσιγάρο. Οι στενοχώριες και τα βάσανα θα είναι ακόμη εκεί, περιμένοντας πότε θα σβήσεις τη γόπα στο σταχτοδοχείο και θα επιστρέψουν απευθείας να σε βασανίσουν μέχρι το επόμενο, και πάλι από την αρχή όλα. Μου λες πως δεν είναι σωστό το κάπνισμα. Πώς να πειστώ όταν σε βλέπω να το κάνεις εσύ; Δεν βοηθάς καθόλου τον εαυτό σου και το γνωρίζεις καλά. Θα σε παρακαλέσω, αν όχι να το κόψεις, να το ελαττώσεις, κι αν δεν μπορείς να το κάνεις για τον εαυτό σου, καν’ το για μένα και την αδελφή μου.
Με αγάπη
Η κορούλα σου.
Γρεασίδου Ματίνα

Αγαπητοί μου γονείς,
            Όλα αυτά τα χρόνια με μεγαλώσατε εξαιρετικά και όπως κάθε παιδί θα ήθελε, ωστόσο έχω ένα παράπονο από εσάς.
Αυτό που με ενοχλεί περισσότερο είναι η υπερπροστατευτικότητα που μου δείχνετε. Κάθε φορά που θα πάω κάπου φέρεστε παράλογα και μου επιβάλλετε επίσης παράλογα πράγματα. Μου ζητάτε να κουβαλάω το κινητό μου ακόα και σε πολύ μικρές αποστάσεις και φυσικά να είναι ενεργοποιημένο. Αγχώνεστε χωρίς λόγο και στενοχωριέστε και το χειρότερο είναι ότι κάποιες φορές μου το μεταδίδετε και σε μένα.
Επίσης έχω συζητήσει το θέμα της υπερπροστατευτικότητας με τους κοντινούς μου φίλους και έχω διαπιστώσει ότι δεν είμαι το μοναδικό παιδί που του συμβαίνει αυτό. Παλιά δίκαια ανησυχούσατε αφού ήμαστε μικροί και απροστάτευτοι. Τώρα όμως έχουμε μεγαλώσει, μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τα θέματα με ωριμότητα και μπορούμε να προστατεύσουμε τους εαυτούς μας.
Το μόνο που ζητάω από σας είναι να μου δείξετε εμπιστοσύνη και να καταλάβετε ότι δείχνοντας εμπιστοσύνη σε μένα είναι σα να δείχνετε εμπιστοσύνη στον εαυτό σας και στον τρόπο που εσείς με μεγαλώσατε. Σας το διαβεβαιώνω: με μεγαλώσατε πολύ καλά. Μη φοβάστε, εμπιστευτείτε με και όλα θα πάνε καλά.
Με αγάπη,
 ο γιος σας.
Ηλίας Βασιλειάδης 


ΣΥΖΗΤΗΣΕΙΣ ΕΦΗΒΩΝ



Έφηβοι και γονείς σε απόπειρα διαλόγου
Κόρη: Καλημέρα μαμά! Καλημέρα μπαμπά!
Μαμά- Μπαμπάς: Καλημέρα γλυκιά μου!
Κόρη: Μαμά, μπαμπά, ήθελα να σας ρωτήσω.
Μαμά: Τι είναι αγάπη μου;
Κόρη: Λοιπόν, να, το Σάββατο έρχεται αυτό το τέλειο συγκρότημα στη διπλανή πόλη και το εισιτήριο είναι 35£. Η συναυλία αρχίζει στις 11:00 το βράδυ.
Μπαμπάς: Αποκλείεται!!!
Κόρη: Μα, μπαμπά, σε παρακαλώ! Είναι το αγαπημένο μου συγκρότημα. Με την Κατερίνα το κανονίζαμε εδώ και εβδομάδες.
Μαμά: Με την Κατερίνα; Αμάν, βρε μωρό μου. Σου έχουμε πει τη γνώμη μας γι’ αυτό το κορίτσι και την οικογένειά της.
Κόρη: Κι εγώ, μαμά σου έχω πει πως δεν έχεις το δικαίωμα να την κρίνεις. Είναι η καλύτερή μου φίλη. Δεν σου το επιτρέπω.
Μπαμπάς: Μη μιλάς με τέτοιο τρόπο στη μητέρα σου. Έχει δίκιο. Δεν προέρχεται από καλή οικογένεια.
Κόρη: Λοιπόν, φτάνει, τα καταφέρατε και με εκνευρίσατε πάλι.
Μαμά: Πολύ το συζητήσαμε νεαρή μου! Πήγαινε στο δωμάτιό σου, αμέσως,. Δεν θα πας σε αυτή τη συναυλία, για πολλούς λόγους αλλά τον κυριότερο τον ξέρεις ήδη.
Κόρη: (Νευριασμένη): Αχχ…… Καλά…. Θα το δούμε αυτό!
Μετά από λίγες μέρες
Κόρη: Μαμά, θέλω να πάω με τη Χαρούλα και την υπόλοιπη παρέα για καφέ.
Μαμά: Ποια παρέα είναι αυτή; Εσύ τους ξέρεις; Ή πάλι στους έχει φορτώσει η Χαρούλα; Έχεις μιλήσει καθόλου μαζί τους; Ξέρεις τι είδους παιδιά είναι; Ξέρεις τις οικογένειές τους;
Κόρη: Ρε, μαμά σταμάτα να με βομβαρδίζεις με τόσες ερωτήσεις.
Μαμά: Σιγά τον βομβαρδισμό! Τίποτε δεν ρώτησα ακόμη…. Τι χαρακτήρες είναι; Καπνίζουν; Μιλάνε άσχημα;
Κόρη: Ωχ, ρε μαμά!!! Είσαι ανεκδιήγητη! Τι να σου πω! Απλά παιδιά είναι όπως κι εμείς.
Μαμά: Ναι όμως είναι παιδιά της ηλικίας σας;
Κόρη: Είναι πέντε χρόνια πιο μεγάλα από εμάς. Ο ένας από αυτούς καπνίζει, όμως αυτό τι σχέση έχει με μένα; Ό,τι κάνει κανείς το κάνει για τον εαυτό του.
Μαμά: Άντε, καλά να το καταπιώ κι αυτό! Μήπως όμως οδηγούν και μηχανάκια;
Κόρη: Ναι, και οι τρεις.
Μαμά: Καλά, βρε  Άννα, παιδιά που δεν τα ξέρεις, δεν μιλάτε, δεν κάνετε παρέα, είναι μεγαλύτερα από σένα, έχουν τελείως διαφορετικές συνήθειες και ενδιαφέροντα από σένα και θέλεις να τα πάρεις μαζί σου για καφέ; Πώς θα καθίσετε μαζί; Τι θα λέτε;
Κόρη: Μαμά, αν δω ότι δεν περνάω καλά ή αρχίζουν να λένε άσχημα λόγια, θα φύγω.
Μαμά: Ρε παιδί μου, δεν έχεις άλλους φίλους να πας για καφέ; Πρέπει να πας με τους συγκεκριμένους;
Κόρη: Μα, ρε μαμά, η Χαρά θα είναι εκεί και εγώ αλλού;
Μαμά: Δεν μπορείς να πας με άλλα παιδιά για καφέ; Σου το ξαναλέω. Γιατί, να σου πω την αλήθεια εσένα μπορεί να σου έχω εμπιστοσύνη αλλά ούτε σ’ αυτά τα παιδιά, που στο κάτω κάτω δεν τα ξέρω, έχω εμπιστοσύνη και πολύ περισσότερο σ’ αυτή τη Χαρά. Πώς να σου το πω; Δεν μου πολυαρέσει.
Κόρη: Όχι, μαμά, δεν μπορώ να πάω με άλλα παιδιά και σταμάτα να χώνεις τη μύτη σου παντού. Μου την έχεις δώσει και μάλιστα πολύ. Τι ήταν αυτό που πέταξες για τη Χαρά; Δεν θέλω να ακούσω λέξη. Φτάνει πια.   
Μαμά: καλά, εντάξει, να προσέχεις μόνο και αν δεν περνάς καλά να φύγεις αμέσως.
Κόρη: Καλά…………. καλά……..

Μετά από λίγες μέρες
Παιδί: Μαμά, σήμερα θα αργήσω να γυρίσω σπίτι, γιατί είπα να βγω με κάτι φίλους μου.
Μαμά: Και πού  θα πάτε, μπορώ να μάθω;
Παιδί: Τι σημασία έχει;
Μαμά: Θέλω να ξέρω για να μην ανησυχώ. Και τώρα που το λες, με ποιους φίλους θα βγεις; Τους ξέρω;
Παιδί: Μην αρχίζεις πάλι την ανάκριση, μαμά, δεν έχω όρεξη. Όχι δεν τους ξέρεις.
Μαμά: Τότε πώς μου λες ότι θα βγεις με αυτά τα παιδιά και πως θα αργήσεις κόλας;
Παιδί: Σιγά, ρε μαμά.
Μαμά: Δεν είναι καθόλου σιγά. Πες μου.
Παιδί: Τους δύο τους ξέρεις, είναι οι γιοι του Θωμά που έχει το ξενοδοχείο στο κέντρο.
Μαμά: Τιιιιιι; Δεν μιλάς σοβαρά! Η χειρότερη παρέα που θα μπορούσες να έχεις είναι αυτοί. Και μου λες τώρα πως θα βγεις μαζί τους; Αποκλείεται!
Παιδί: Και γω σου λέω πως θα βγω…. Τι χαζομάρες λες τώρα. Κακές παρέες και μπούρδες.
Μαμά: Ακόμα και για ναρκωτικά ακούγονται γι’ αυτά τα παιδιά….
Παιδί: Διαφωνώ. Τους έχω γνωρίσει και ξέρω πως είναι καλά παιδιά.
Μαμά: Πότε πρόλαβες και τους γνώρισες; Γιατί δεν μου το είπες ότι άρχισες να κάνεις παρέα μαζί τους; Ποιος ξέρει και οι υπόλοιποι που δεν ξέρω πώς θα είναι…. Αλλά τι λέω; Ίδιοι θα είναι.
Παιδί: Δεν θα κάθομαι να ακούω άλλο όλες αυτές τις χαζομάρες. Φεύγω!
Μαμά: Δεν έχεις να πας πουθενά. Μπορεί να σε επηρεάσουν και να κάνεις καμιά τρέλα. Ακούς τι σου λέω; Δεν θα τους ξαναδείς.
Παιδί: Μα είναι άδικο. Δεν τους ξέρεις για να τους κρίνεις.
Μαμά: Αυτά που ακούω φτάνουν. Αν τα μάθει ο πατέρας σου όλα αυτά θα γίνει έξαλλος. Άσε που έχει και την καρδιά του.
Παιδί: Καλά, καλά. Πες του τα και θα δούμε αν γίνει ή όχι. Ο μπαμπάς με καταλαβαίνει.
Μαμά: Περίμενε, τότε να δούμε τι έχει να πει για τους «φίλους» σου, άκαρδη κόρη, που δεν σκέφτεσαι κανέναν παρά μόνο τον εαυτό σου..
Παιδί: Καλά, εσύ λέγε ό,τι θέλεις, εγώ πρέπει να φύγω. Με περιμένουν. Θα τα πούμε μετά…..
(Φεύγοντας) Και να μου προσέχεις τον μπαμπά……………….

Μετά από λίγες μέρες
Παιδί: Μαμά, πάω μια βόλτα με τη Νατάσα.
Μαμά: Τι θα κάνεις; Θα πας με τη Νατάσα; Να κάτσεις εδώ. Δεν είπαμε να μη βγαίνεις με αυτήν;
Παιδί: Δεν είπαμε. Εσύ είπες. Τι σε πειράζει;
Μαμά: Είναι κακό παράδειγμα.
Παιδί: Γιατί; Είναι καλό κορίτσι.
Μαμά: Και συ πού το ξέρεις;
Παιδί: Φαίνεται. Έχει αρχές, είναι ευγενική και πολύ συμπαθητική.
Μαμά: Έτσι σου φαίνεται. Άλλο τι δείχνει κανείς και άλλο τι είναι. Άλλωστε φαίνεται από την οικογένειά της. Σαν τον πατέρα της θα είναι και αυτή όπως και κείνος κοιτάζει μόνο το συμφέρον του και βάζει τον εαυτό του πάνω απ’ όλα ακόμη και πιο πάνω από το παιδί του, έτσι θα είναι κι εκείνη.
Παιδί: Αν είναι έτσι, κανέναν δεν πρέπει να εμπιστεύεσαι.
Μαμά: Αυτήν δεν πρέπει να την εμπιστεύεσαι. Όλοι στο χωριό για την οικογένειά της μιλάνε. Φαίνεται και από τους βαθμούς της στο σχολείο πόσο καλή είναι.
Παιδί: Μαμά δεν πρέπει να την κρίνεις χωρίς να την γνωρίζεις.
Μαμά: Γνωρίζω την οικογένειά της.
Παιδί: Ε, και τι μ’ αυτό. Αν δεν τη γνωρίσεις πώς μπορείς να μιλάς γι’ αυτήν, πώς μπορείς να την κρίνεις με βάση την οικογένειά της;
Μαμά: Και να την γνωρίσω την ίδια γνώμη θα έχω.
Παιδί: Είμαι σίγουρη ότι θα αλλάξεις γνώμη.
Μαμά: Λοιπόν, αν είναι πες της να έρθει από εδώ καμιά βόλτα.
 Παιδί: Εντάξει.
Μαμά: Αν όμως δεν εγκρίνω, εσύ θα απομακρυνθείς από αυτήν.
Παιδί: Εντάξει, αν και νομίζω πως δεν θα μου το ζητήσεις, γιατί είναι πολύ καλό κορίτσι.

Στην καρδιά του καλοκαιριού
Δύο φίλες σχεδιάζουν εδώ και 6 μήνες να πάνε ένα ταξίδι 4 εβδομάδων στην Κέρκυρα, μόνες τους, μακριά από την καθημερινή ρουτίνα και τους γονείς τους. Όλα είναι έτοιμα, εισιτήρια, βαλίτσες και τα σχετικά. Είχαν συνεννοηθεί να συναντηθούνε στο αεροδρόμιο, στις 09:00 το πρωί. Η Σοφία τακτική πάντα σε όλα και στην ώρα της θέλησε να πάει εκεί στις 08:45 π.μ. για να είναι σίγουρη πως δεν θα χάσει την πτήση τους στις 10:00π.μ. περίμενε τη Μάρθα με υπομονή ώσπου η ώρα είχε φτάσει 09:45π.μ. και η Μάρθα δεν εμφανίστηκε. Η Σοφία τηλεφώνησε γιατί είχε αρχίσει να ανησυχεί και καλά έκανε:
Μάρθα: (σηκώνει το τηλέφωνο με δισταγμό και φόβο, μιλάει ψιθυριστά): Ναι…
Σοφία: Μάρθα, τι έγινε πού είσαι; Σε λίγο η πτήση μας φεύγει. Ανησυχώ.
Μάρθα: ….Σοφία…
Σοφία: Τι;
Μάρθα: Μάλωσα με τους γονείς μου και μου απαγόρευσαν να βγω από το σπίτι μου όλο το καλοκαίρι.
Σοφία: Και τι σημαίνει αυτό;
Μάρθα: Αυτό που κατάλαβες, μην το παίζεις χαζή. Και όχι μόνο μου απαγόρευσαν να βγω αλλά μου απαγόρευσαν και κάθε μορφή επικοινωνίας με τον οποιονδήποτε, και….
Σοφία:  Δεν το λες σοβαρά; Και τι άλλο;
Μάρθα: Και … φυσικά μου απαγόρευσαν και το ταξίδι, όπως καταλαβαίνεις! Μου πήραν το εισιτήριο και το πέταξαν, χωρίς να λυπηθούν ούτε μένα ούτε και τα λεφτά που ξόδεψα για να το αγοράσω.
Σοφία: Πες μου σε παρακαλώ πως κάνεις πλάκα και βρίσκεσαι κάπου εδώ κοντά και με βλέπεις. Πες μου πως όλα όσα ετοιμάζαμε εδώ και 6 μήνες δεν πετάχτηκαν στα σκουπίδια; Πες μου πώς δεν καταστρέφεις τα σχέδια και των δυο μας;
Μάρθα: Όσο κι αν μου αρέσει να σε πειράζω, όχι δεν θα έλεγα ψέματα γι’ αυτό.
Σοφία: (Εξαγριωμένη πλέον και προδομένη από τη φίλη της κλαίει) Δεν θέλω να σου ξαναμιλήσω ποτέ. ( Και κλείνει το τηλέφωνο)
Μάρθα: Σοφία περίμενε……. (Αρχίζει να κλαίει)
Γρεασίδου Ματίνα, Κική Γρηγορίου, Νάνσυ Βισέρη, Μαρία Καλοτραπέζη